,,Kijk, hier staat het. En hier zie ik ook groene sprieten”, zegt Waddengids Jaap Booy plotseling. Ik tuur in het scheenbeen diepe zeewater en zie het nu ook: her en der plukjes zeegras. Het is nog geen grasveld, maar in potentie kan het zeegras straks zo de grond uit schieten op ’t Kuitje. Het best bewaarde geheim van het Helderse grondgebied heeft er weer een geheimpje bij: op het wad groeit niet alleen wier, maar ook zeegras. En dat is bijzonder, want zeegras is zo’n tachtig jaar weg geweest uit de Waddenzee. Als we even terug zijn in het bezoekerscentrum ’t Kuitje en het zware slik van ons schoeisel afspuiten, merkt een collega-gids schalks lachend op:,,Hoeven we nog niet te maaien?” De bezoeker antwoordt: ,,Nee, en de zeekoeien zijn ook niet nodig om het zeegras kort te houden.” Voor kort houden zorgt moeder natuur wel. Want net als overal elders is het ontluiken van flora pop het wad dit jaar zeker twee weken later dan normaal gesproken het geval is. Vorig jaar is een perceel zeegras aangeplant net ten oosten van de dijk rond Oostoever. Het is onderdeel van een project op verschillende plekken in de Waddenzee om te zien of zeegras weer terug te brengen is in het Nederlandse milieu. Zeegras gaat erosie (afslag) van de kust tegen en het is een voedingsbodem voor soorten als zeepaardjes. Vrijwilligers van de Waddenvereniging en werknemers van Rijkswaterstaat verzamelden zaaddragende stengels zeegras rond het Duitse Waddeneiland Sylt en brachten dat in augustus bij Balgzand op het wad. De zakken met zeegras werden bevestigd aan 180 verankerde drijvers. Na een mand werden de drijvers verwijderd. Vervolgens ging de lange winter er over heen en binnen kort komt een coördinatrice van het zeegrasexperiment naar Den Helder om te kijken of het gras aangeslagen is. Samen met Jaap Booy ging ik deze week hetb wad op om te zien of hetb zaad van het zeegras de winter overleefd heeft. Het goede nieuws is: ja, in Den Helder groeit nog steeds zeegras. Maar de omvang van het grasveld valt nog te bezien. ,,Iki zie wel jonge graspollen, maar het is al met al niet veel’, vertelt Jaap.
Terwijl ozne voeten telkens tot de enkels wegzinken in het zuigende slik, speuren we de zeebodem af. ,,Als het nog warmer wordt, kan het gras plotseling flink groeien. Ook op dit vlak komt de natuur dit jaar erg langzaam op gang’’, concludeert Jaap die contact gaat opnemen met de Waddenvereniging om de actuele Helderse stand van zaken door te geven. Voor 1930 stond een groot deel van de Waddenzee vol met zeegras. Zeegras vergroot de kraamkamerfunctie van de Waddenzee, vissen kunnen hun eitjes leggen in nhet zeegras, jonge vis vindt er beschutting en het is een favoriete leefomgeving voor de zeenaald en het zeepaardje. Hoewel er om het Balgzand stevige dijken liggen, is ook de functie van tegengaan van erosie in waddenverband een interessant aspect van het terug brengen van zeegras. ,,Hier in deze hoek van de Waddenzee is het een heel mooie rustige plek om te experimenteren met de aanplant”. Vindt Jaap. ,,Er is weinig golfslag en de waterhoogte varieert niet zo gek veel. Ik hoop dat er straks een mooi veldje zeegras staat.” Maar zoals dat met de natuur gaat, niets is zeker. Het wad is grillig en elk jaar wordende gidsen weer verrast door de veranderingen op dit aparte stukje gemeentegrond.
Arie Booy. Helderse krant 14 juni 2013